Ik heb vroeger hulp gekregen van studenten van Kompanjon. Ik was toen negen jaar oud en zat ik het derde leerjaar. De school was nieuw en het was moeilijk. Vooral rekenen was een probleem. Ik moest elke dag de tafels oefenen. Ik was vaak verdrietig, omdat ik mijn vrienden van mijn vroegere school miste.

Het is wel wat lastig om afscheid te nemen. De kinderen kijken week na week uit naar mijn komst.
Gek eigenlijk; we werken voor school, maken sommen en dictees en toch kijken ze er elke week naar uit. In het begin noemden ze me ‘juf Tine’ maar na elk bezoek was ik minder juf en werd ik meer ‘een maatje’

Freda is 12 jaar en zal binnenkort de overgang van basis- naar secundair onderwijs maken. Haar leerkrachten hebben er alle vertrouwen in dat ze in de A-stroom kan starten. Hoe en waar ze dat zal doen, zullen we de komende weken en maanden uitpluizen. 

Altijd weer spannend, aan een voordeur staan en voor een eerste keer aanbellen. Hopend dat je op de goede bel hebt gedrukt, want lang niet overal kloppen de naambordjes.

Ik kom uit Eritrea, maar Eritrea is niet veilig. Daarom ben ik naar België gekomen. Ondertussen al vier jaar. Eerst alleen, zonder kinderen, zonder man. Na drie jaar zijn mijn twee dochters ook gekomen. Mijn man nog niet en ik weet niet of hij nog zal komen, het is heel moeilijk.

Ik ben Julie, studeer sociaal werk ik Gent, en loop sinds enkele maanden stage bij Kompanjon. Het merendeel van mijn stagetijd gaat naar het ondersteunen van vier gezinnen bij hen thuis. Dat is eigenlijk ook het fijnst om doen want ik leer op een heel spontane manier vier totaal andere families kennen. 

Zoveel vertrouwen verwondert mij niet meer, ik was al bij zoveel verschillende gezinnen te gast. Vandaag kom ik speciaal voor een gesprek met het duizendste gezin dat we met Kompanjon vzw in Gent zullen ondersteunen.