Een terugblik op de eerste maanden als Kompanjoncoach door Jolien Wenselaers

Het zekere voor het onzekere

Als Kompanjoncoach werk ik voor het project ‘Buddy@School’, waarbij studenten van KdG* gekoppeld worden aan anderstalige nieuwkomers die de overstap maken naar het secundair onderwijs. De focus van het project ligt op het vinden van een passende secundaire school. We ondersteunen het gezin in het informeren, kiezen en aanmelden tot op het punt van de effectieve inschrijving. Dit is een taak voor de student die als buddy week na week aan de slag gaat bij het kind thuis. Ikzelf en de docenten van KdG bereiden de studenten goed voor op deze opdracht. 

Door een samenloop van omstandigheden was één van de kinderen niet op de juiste manier aangemeld. Het was via de zorgjuf van de lagere school, dat ik te horen kreeg dat Ehsanullah geen school had. Na wat telefoontjes naar het LOP** bleek dat er maar één manier bestond om deze jongen te verzekeren van een plaatsje. Dat betekende: in de wachtrij aan de schoolpoort staan. Er waren immers maar twee secundaire scholen in het centrum van Antwerpen die nog vrije plaatsen hadden. Ik ging bij de ouders thuis om de situatie uit te leggen. Vader spreekt goed Nederlands en begrijpt de urgentie. Moeder begreep het niet allemaal zo goed, maar ze beloofde om met me mee te gaan naar de school aan de Plantin Moretuslei. Zogezegd pikte ik die ochtend in mei de moeder en kleuter op en vertrokken we. We kwamen om 7u15 ter plekke aan. Er stonden reeds zeven andere ouders voor ons,  dus prees ik onszelf gelukkig dat we niet later waren. Zo lukte het om Ehsanullah van een plaatsje te verzekeren. Ik was zo blij en opgelucht en ik vond het ook heel fijn dat ik achteraf door dezelfde zorgjuf werd bedankt voor de accurate opvolging.