Kost dat veel?

Ik ben Julie, studeer sociaal werk ik Gent, en loop sinds enkele maanden stage bij Kompanjon. Het merendeel van mijn stagetijd gaat naar het ondersteunen van vier gezinnen bij hen thuis. Dat is eigenlijk ook het fijnst om doen want ik leer op een heel spontane manier vier totaal andere families kennen. Ze hebben elk hun eigen achtergrond, hun eigen zorgen, hun eigen mogelijkheden en dromen. Binnenkort studeer ik af en moet ik afscheid nemen van de ouders en kinderen. De kinderen hebben intussen een speciaal plaatsje veroverd in mijn hart.

Zoals de broers Abdullateef (9 jaar) en Khalil (8 jaar). Ze wonen met hun ouders, drie broers en een zus in een klein, gezellig huis nabij het station Dampoort. Het gezin ontvluchtte de oorlog in Syrië. Mama hield er een blijvend beenletsel aan over. Khalil werd geboren in Turkije. Het jongste kind, Omar is de ster van de gezin, hij is anderhalf jaar oud en werd in België geboren.

Abdullateef en Khalil doen het goed op school, maar ze kunnen nog een extra duwtje in de rug gebruiken. Vooral Abdullateef heeft er niet altijd veel zin in. Nederlands leren is niet makkelijk en soms praat hij Arabisch, Engels en Nederlands door elkaar. De kinderen noemen me juf Julie. Dat is logisch want ik help ze met hun huistaken, bekijk de agenda en zet ze aan het lezen. Met hun papa heb ik de afspraak gemaakt om dagelijks te lezen. Als het lukt, krijgen ze van hem een stempel. Toen hun kaartje vol was, verraste ik hen met een uitstapje.

Ik koos ervoor om met de kinderen naar de film te gaan. Abdullateef was nog nooit eerder in een echte filmzaal. We kozen voor de film ‘De avonturen van Pil’. Ze waren bezorgd over de prijs van het ticket: “Kost het veel?”, vroegen ze. Ik kon ze gerust stellen, met de Uitpas was het maar 2 euro per ticket. Khalil zei heel enthousiast tegen de man aan de kassa: “Joepie, dank je, meneer!”

Ook in de zaal zaten ze te glunderen en zeiden ze  ‘dank u, juf’. Ze vroegen mij: “Hoort er bij zo’n film geen popcorn?”, maar dat was er niet. Toch waren ze razend enthousiast! Ze waren onder de indruk van het grote scherm en het geluid dat overal was. Ze leefden mee met de film en gaven luidop commentaar. Gelukkig vond niemand dit storend …

Na de film, gingen we nog even op stap in de stad: de Veldstraat, Korenmarkt, Vrijdagsmarkt. We kwamen langs een ijsjeskraam en ik wou hen trakteren. Ik zag in hun ogen een mengeling van verlangen en ongemak. En opnieuw vroegen ze of dat niet té veel zou kosten… Ik stelde ze opnieuw gerust en ze genoten van het ijs. 

Intussen vertelde Khalil dat hij nog veel wil studeren. Hij wil dokter worden, zodat hij zijn mama kan helpen. Hij wil dat haar been zal genezen. Zou het lang studeren worden? Hoe lang dan wel? En zou dat veel kosten? 

De broers zeiden dat ze het supercool vonden om op stap te gaan met een juf. Toen ik hen vertelde dat ik eigenlijk geen juf ben, maar een sociaal werker volgden heel veel vragen. Ze besloten dat ik toch wel voor 60% een juf ben. 

De voorbije maanden heb ik een band opgebouwd met het gezin, het zal moeilijk worden om los te laten. We spraken reeds af om in de zomer elkaar nog eens te zien. Ik kijk er nu al naar uit!